„Kinezyterapia obejmuje całość zagadnień związanych z leczeniem ruchem. Podstawą jej są ćwiczenia o charakterze leczniczym, czyli gimnastyka lecznicza. Ruch jako środek leczniczy ma zdolność oddziaływania na wszystkie narządy naszego organizmu. Głównym wskazaniem do zastosowania ruchu jako środka leczniczego jest stwierdzenie upośledzenia sprawności fizycznej jednostki. Do zadań kinezyterapii należy więc przywrócenie pełnej sprawności fizycznej, jeśli to jest możliwe w danym schorzeniu, lub maksymalnej sprawności fizycznej w przypadkach schorzeń przewlekłych i pozostawiających pewne zmiany nieodwracalne” (Kazimiera Milanowska „Kinezyterapia”, wyd. VI, PZWL, Warszawa 2006, str. 9).
Podstawą kinezyterapii są rożnego rodzaju ćwiczenia ruchowe mające za zadanie usunąć niesprawność fizyczną lub jeśli nie jest to w pełni możliwe, przystosować do jak największej samodzielności. Oprócz różnego rodzaju ćwiczeń oddziałujących na organizm miejscowo (np. ćwiczenia bierne czy w odciążeniu) lub całościowo (np. gimnastyka ogólno kondycyjna, ćwiczenia w wodzie), do kinezyterapii zalicza się różnego rodzaju metody specjalne w fizjoterapii / metody kinezyterapeutyczne (np. KinesioTaping, PNF, Integracja Strukturalna, Rozluźnianie Mięśniowo-Powięziowe, McKenzie, Cyriax, Kaltenborn i inne).
Opracowano na podstawie: Straburzyńska-Lupa A., Straburzyński G., “Fizjoterapia”, wyd.3, PZWL, Warszawa, 2007, s.5